Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
302/349 chyba trafiłam

z teorią, że wraz z pójściem do pracy waga ruszy się sama. To dopiero początki, ale widzę, że to, co się trzymało niezmiennie podczas prawie dwóch lat siedzenia, teraz zaczyna iść w dół. Zastanawiam się czy tego jedzenia nie jest jednak mniej. Dopasowanie posiłków do nowego rytmu dnia, a przede wszystkim przerw i rodzajów leków (niektóre muszą być z posiłkiem i o określonej porze) ciągle jest kłopotliwe. Ale już niemal ideał organizacyjny. Na pewno odpadły wszelkiego rodzaju przekąski, nie ma ich już nawet sporadycznie.

Czuję się też trochę odwodniona. Piję zauważalnie mniej, a wypocę więcej niż podczas siedzenia w domu. Może dlatego waga też tak szybko zareagowała w dół?

Na wnioski praca-chudniecię będzie jeszcze czas. Na razie celebruję ten luz psychiczny, że już jest umowa, mam co robić i dużo się ruszam. Chociaż ciałko boli, oj boli 😅

Jestem zadowolona z wyboru pracy fizycznej. Chociaż adaptacja mięśniowa potrwa to fakt, że nie muszę się niczym przejmować jest mega odciążający psychicznie. Nie zabieram roboty do domu. Jest to tak różne od doświadczeń z porzedniej dekady, że bardzo żałuję, że nie zdecydowałam się na taki krok wcześniej. Za bardzo przejmowałam się cudzymi ambicjami i ogólnie pojętym prestiżem. Głupia byłam.